Długie Opisy

Obrazy i rzeĹşby

Galeria obrazów i rzeźb bEsT ArT. oferujemy: obrazy, rzeźby i stare meble. galeria mieści sie w Gdansku na starowce, poniżej krótki opis kilku wybranych autorów

Jan Młodożeniec był przede wszystkim grafikiem użytkowym i już podczas studiów realizował liczne zamówienia dla wydawnictw. Po ukończeniu studiów zajął się plakatem, który stał się dla niego główną formą wypowiedzi artystycznej. Do najważniejszych w jego twórczości należały plakaty filmowe (m.in. DAWNO TEMU W AMERYCE, teatralne m.in. do sztuk Czechowa i reklamowe. Pierwszy plakat pochodził z 1951 roku i był obrazem do historycznego filmu PRAGA 1848.
Od połowy lat 50. Młodożeniec stał się jednym z najbardziej cenionych twórców grafiki książkowej. Należał do artystów kształtujących oblicze tzw. polskiej szkoły plakatu. Był artystą bardzo charakterystycznym, miał indywidualny styl. Sam nazwał rodzaj plakatu, jakim się zajmował plakatem osobowościowym. W ramach tej postawy wykonywał ręcznie liternictwo wierząc, że tak wykonana litera jest mocniej zwarta z ideą kompozycji. Typografia odgrywała ważną rolę w jego twórczości.
Przez użycie różnych krojów pisma i najprostszych ozdobników litery Młodożeniec tworzył ażurowe formy słów o wyraźnie lirycznej ekspresji. W wielu plakatach słowo traktowane jest prze niego jako materiał graficzny. Przenikanie się obrazów, istotna rola czcionki w kompozycji, to wszystko odnajdujemy niemal w każdym plakacie Jana Młodożeńca.
Artysta lubił kolor sam w sobie. Ciągle poszukiwał.
Jego plakaty do filmów KLUTE, KONFORMISTA weszły do historii kina, podobnie jak drukowane przez lata na łamach Filmu i Miesięcznika Literackiego rysunkowe komentarze kinowe, a w zasadzie mini-recenzje.
Osobny rozdział twórczości Jana Młodożeńca to ilustracje i okładki książkowe, m.in. do PERŁY Steinbecka (1956), OPOWIEŚCI O FAMACH I KRONOPIACH Cortazara (1974). Jego okładki były zawsze bardzo plakatowe. W ilustracjach często posługiwał się tekstem jako tworzywem. Uderza w nich nowoczesność rysunku, klimat poezji i narracyjny rozmach.
ego prace znajdują się m.in. w zbiorach Stedelijk Museum w Amsterdamie, Museum of Modern Art w Nowym Jorku oraz w licznych kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.czyje dzieła są u nas wystawiane?
Jan MłodożeniecJeden z najwybitniejszych twórców polskiej szkoły plakatu. Autor ponad 400 plakatów, rysunków. Wybitny projektant graficzny i malarz. Urodził się 8 listopada 1929 roku w Warszawie, zmarł 12 grudnia 2000 roku. Syn futurystycznego poety Stanisława Młodożeńca. W latach 1948-55 studiował grafikę i plakat w WSSP na ul. Myśliwieckiej w Warszawie (przemianowanej później na ASP)
w pracowni prof. H. Tomaszewskiego, u którego uzyskał dyplom. Współpracował jako grafik z Polfilmem, WAG-iem, KAW-em wydawnictwami PIW, WAiF oraz czasopismami: Współczesność, Polska, Szpilki.
Laureat Ministra Kultury i Sztuki za twórczość z zakresie plakatu w 1969 roku. Zdobywca wielu wyróżnień w kraju i zagranicą, m.in. na BIENNALE PLAKATU POLSKIEGO w Katowicach 1971 - VISITEZ LA POLOGNE, srebrny medal, na {8. MIĘDZYNARODOWYM BIENNALE PLAKATU w Warszawie w 1980 roku złoty medal w dziedzinie prac reklamowych za CEPELIADĘ\\\\\\\'78 oraz na Biennale Plakatu w Lathi, Finlandia (1983 - I nagroda).
Był wielokrotnym laureatem konkursu Najlepszy plakat Warszawy. Młodożeniec, znany przede wszystkim jako grafik, był również świetnym malarzem. Lubił malować na niewielkich formatach (A4), prostymi technikami jak np. tempera, często na papierze zeszytowym. Jego barwne tempery to pełne życia układy plam i linii, podporządkowane zawsze jakiejś wewnętrznej dyscyplinie.
Podobnie jak w pracach na papierze, również i w obrazach nasycone plamy barwne zamykał czarny kontur, czasem pojawiały się tu i ówdzie kropki i kreski. W swoim życiorysie Jan Młodożeniec napisał:
W ostatnich latach dużo maluję. Świadomie staram się malować rzeczy uśmiechnięte, gdzie kolor jest najważniejszy, a że to są motyle, drobiazgi na cześć sztuki, to moja sprawa. Marzą mi się obrazy nieprzedstawiające. Sam kolor. Każdy kolor jest dobry, aby we właściwym sąsiedztwie.
W ostatnich lata Młodożeniec malował przesycone lirycznym humorem prace, w których opowiadał o codziennym życiu z perspektywy wędrującego po świecie wróbla. Artysta identyfikował się z pospolitym ptaszkiem i podpisywał swoje prace jako Jan Moineau, czyli Jan Wróbel.czyje dzieła są u nas wystawiane?
Teresa Pągowska
Urodzona w Warszawie, zmarła 7 lutego 2007. Dyplom w zakresie malarstwa zdobyła w roku 1951 w PPWSP (obecnie ASP), gdzie studiowała malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem m.in. E. Wasilkowskiego.
W roku 1988 uzyskała tytuł profesora. Chociaż uprawiała przede wszystkim malarstwo sztalugowe, w latach 50, podobnie jak wielu innych twórców, zajmowała się również sztuką monumentalną (STARÓWKA GDAŃSKA, 1953).
Tematyczne i formalne cechy malarstwa Pągowskiej pozwalają zaliczyć je do interesujących zjawisk z obszaru nowej figuracji. Nie jest to bowiem twórczość zaszufladkowaną, zamknięta w określonym module, lecz pulsująca świeżością odkryć przestrzennych i kolorystycznych. Pod tym względem wyróżniają się
kameralne prace monochromatyczne z lat 70. (MONOCHROMATY). Warto zwrócić uwagę na wykorzystujące motywy kompozycje powstające od początku lat 90. - konstruowane z lekkością, wypełnione plamami świetlistych barw (ARBUZ CZERWONY, 1996), dekoracyjne, pełne wdzięku i humoru (KOT OBSERWATOR, 1995).
Artystka wykorzystuje w nich strukturę oraz barwę niezagruntowanego płóciennego podobrazia i kreśli znaki, operując kilkoma zaledwie ruchami pędzla. Prostota form, oszczędność środków, rezygnacja z malarskiego wyrafinowania, ujawniają sumę doświadczeń, której istotę można porównać do intensywności
formuły haiku. Bohaterami tych płócien są pojedyncze elementy: jeden przedmiot.
Interesująco zaowocowało także podjęcie przez Pągowską w latach 80. tematyki religijnej (w roku 1983 otrzymała I nagrodę w konkursie na obraz z motywem Zwiastowania).
Od 1963 roku malarka należała (honorowo - w efekcie pokazu prac w paryskiej Galerie Charpentier) do grupy Realites Nouvelles i Nouvelle École de Paris. Jest laureatką nagrody nowojorskiej Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1990). Pisali o niej m.in.: Zdzisław Kępiński (w pracy z serii Współczesne malarstwo polskie, 1969) oraz Maciej Gutowski (w książce Teresa Pągowska, 1996). Okazję do nowych publikacji stanowiła rocznica 70. urodzin artystki, obchodzona w roku 2001.Teresa Pągowska zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną. W drugiej połowie lat 50. większy nacisk kładła na ekspresyjne wartości barwy. Tendencja ta znalazła rozwinięcie w kompozycjach z lat 60., powstałych w dużej mierze pod wpływem P. Potworowskiego, z którym zawarła znajomość i współpracowała w latach pracy w gdańskiej PWSSP.
W przeciwieństwie do Potworowskiego, którego domeną był pejzaż, a z czasem wyrosłe z niego malarstwo abstrakcyjne, Pągowska skupiła się na ludziach. Właśnie w latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych układach.
Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta (prace układają się w cykle: DNI, PRZEMOC, WNĘTRZA ZAMKNIĘTE, FIGURY MAGICZNE). Artystka chętnie operuje gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru.
Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter. Częstokroć robią oni wrażenie niematerialnych barwnych refleksów cielesnych pierwowzorów. W obrazach tych zaakcentowana jest przede wszystkim atmosfera intymnych zbliżeń i napięć między ukazywanymi osobami.

Tagi: rzezby  gdansk  gallery  paintings  pictures  gdańsk  galeria  poland  sculpture  obrazy 

Artykuły o podobnej tematyce:
Polska z górnej półki - Rozmowa z K. Przybylską

Aktywność robotów sieciowych: Google: 81, MSN: 8, Yahoo: 19